Budowę zajezdni u zbiegu ulic Dąbrowskiego i Kilińskiego rozpoczęto i zakończono w 1928 roku. Początkowo wjazd na jej teren znajdował się od strony ul. Kilińskiego, a sama hala zajezdni nie była przelotowa. Budynki administracyjne powstały w tym samym roku i składały się z dwóch obiektów parterowych oraz wyższego – dwupiętrowego z użytkowym poddaszem.

Wszystkie obiekty wzniesione zostały w modnym naonczas duchu funkcjonalizmu, a na budynku hali odnaleźć można pewne elementy art-deco. Szczególną uwagę zwraca więźba dachowa hali zajezdni, której nitowana konstrukcja zachwyca do dziś.

W latach 1964-65 zajezdnię gruntownie przebudowano. Z hali można było już wyjechać druga stroną (z co trzeciego toru), wybudowano także obszerny plac postojowy. W 1967 roku plac powiększył się o kolejne cztery tory postojowe i tym samym układ torowisk na terenie zajezdni Dąbrowskiego zyskał taki kształt, jakim znamy go współcześnie.

Zajezdnia Dąbrowskiego była nieodłącznie związana z wagonami typu Lilpop. W 1929 roku trafiły tu nowe Lilpopy II, a dziesięć lat później – Lilpopy III. Tu także dożywały swoich lat – w1973 roku wycofano ostatnie silnikowe Lilpopy, a w rok później – doczepne. Pod koniec służby obsługiwały linie 6 i 18.

Szacowna jubilatka pomimo upływu lat wciąż przyciąga wzrok. Charakterystyczny zaokrąglony narożnik budynku administracyjnego czy uskrzydlone koło z piorunami na froncie hali stanowią jej charakterystyczne elementy. Stąd tez w wakacje rusza w miasto linia turystyczna „0”.

Obchody 80. urodzin zajezdni miały miejsce 15 listopada 2008 roku i rozpoczęły się o godzinie 9:00 od zwiedzania jej wnętrza. Zastosowanie wewnątrz rozwiązania przykuwały uwagę – wyjazd przez wrota w bocznej (zachodniej) ścianie hali, czy spiralne schody do stanowiska przeglądu pantografów. Na zewnątrz zwiedziliśmy spory plac postojowy, który był kilka metrów wyniesiony niż sąsiednia ulica na północ od zajezdni.

Po zwiedzeniu zajezdni wsiedliśmy do enki i prowadzeni przez Lilpopa II (nie mógł wozić pasażerów) ruszyliśmy na podbój miasta. Zgodnie z oczekiwaniami, pojawienie się na ulicach Łodzi zielonego wagonu z 1929 roku w towarzystwie nieco młodszego towarzysza wywołało niemałą sensację.

W naszej podróży po mieście staraliśmy się odwiedzić jak najwięcej ulic z zabudową z lat międzywojnia. Klimat czasów, w których Lilpopy podbiły miasto da się wyczuć jeszcze na ulicach Narutowicza, Gdańskiej, Kopernika czy na fragmentach Piotrkowskiej. Niektóre z tych miejsc niewiele się zmieniły od tamtych lat, inne przeszły spore zmiany.

Po drodze „zaliczyliśmy” wiele fotostopów w różnych punktach miasta, jednakże pogoda nie dopisała – od czasu do czasu zdarzała się mżawka, a niebo było cały czas zachmurzone. Pewną niedogodnością, mimo soboty, były korki. Niemniej jednak impreza się udała i pozostawi po sobie wiele wspaniałych wspomnień.

Na zakończenie pragniemy podziękować Zarządowi Spółki MPK-Łódź, który wsparł nas w obchodach tej rocznicy. Słowa uznania należą się także naszym motorniczym, który dzielnie spisywali się za korbami zabytkowych wozów – Panowie Marian Dobrowolski i Norbert Jurczakowski. Jubilatce należy życzyć kolejnych 80 lat!

Trasa:
ZAJEZDNIA DĄBROWSKIEGO – Kilińskiego – Pomorska – działki – Telefoniczna – STOKI – Telefoniczna – działki – pomorska – Konstytucyjna – Narutowicza – Kilińskiego – Franciszkańska – Wojska Polskiego – Strykowska – STRYKOWSKA – Strykowska – Wojska Polskiego – Franciszkańska – Północna – ogrodowa – Zachodnia – Legionów – Konstantynowska – ZDROWIE – Konstantynowska – Legionów – PLAC WOLNOŚCI – Legionów – Gdańska – Kopernika – al. Włókniarzy – al. Bandurskiego – Bratysławska – BRATYSŁAWSKA – Bratysławska – al. Bandurskiego – al. Mickiewicza – al. Kościuszki – Żwirki – Piotrkowska – Plac Niepodległości – Rzgowska – KURCZAKI – Rzgowska – Dąbrowskiego – ZAJEZDNIA DĄBROWSKIEGO.